 |
| Kuj żelazo póki gorące... |
pomysłu trzeba było go zrealizować. Niestety nie uczyłem się pod okiem mistrzów i fachowców z dziedziny kowalstwa, nie uczestniczyłem w kursach, warsztatach oraz szkoleniach, pogłębiając zakres wiedzy teoretycznej i praktycznej, do wszystkiego doszedłem sam.
Najważniejsza jest dla mnie krytyka innych ludzi, zwłaszcza kolegów po fachu. Człowiek uczy się całe życie.
Kowalstwo jest jednym z najstarszych zawodów świata. W
starożytności kowale wykonywali kute przedmioty użytkowe z żelaza, brązu,
miedzi i srebra. Żelazo służyło przede wszystkim do wyrobu broni, zaś z brązu,
miedzi i srebra wykonywali wyroby ozdobne oraz przedmioty codziennego użytku. Zabytki
w architekturze w postaci żelaznych przedmiotów i okuć oraz znaleziska, z
których nieliczne zachowały się do dziś wskazują, że kowale od dawien dawna
zajmowali się twórczością artystyczną. We wczesnym średniowieczu z żelaza często kuto drzwi, zamki, klucze,
zawiasy.
Rozwój kowalstwa artystycznego w sztuce datuje się w
zasadzie od okresu romańskiego. Kowale wykonywali wówczas najprzeróżniejsze
kraty o wysokim poziomie artystycznym, których elementami zdobniczymi były
głównie kwiaty i rozety. W gotyku kowale wykonywali kinkiety, żyrandole,
świeczniki, stojące lampy, krzyże, a także inne przedmioty liturgiczne. W
okresie baroku kowalstwie wyodrębnił się nowy styl charakteryzujący się elementami zdobniczymi, nadal pozostały wijące
się wzory spiralne, motywy w kształcie wolut oraz liście akantu, kwiaty.
W pierwszej połowie XIX wieku zaczął się okres stylu empire. Zdobnictwo było wówczas wykonywane inną techniką. Dominowały proste formy, nastąpił stopniowy zanik rękodzieła, co spowodowało pewien zastój w rozwoju kowalstwa artystycznego.
Dopiero pod koniec XIX wieku nastąpiło ożywienie sztuki kowalskiej. Upiększano wielkie budowle wyrobami kowalstwa artystycznego oraz przedmiotami użytkowymi, które zarówno w poprzednich epokach, ale także współcześnie służą do ozdoby wnętrz nadając im wyjątkowego piękna .
